هیولای دریا

توضیحات

مامان خوابید. حباب‌هایی که از دهانش بیرون می‌زد ریز و ریزتر می‌شد. ماهی‌کوچولو نگاهی به مادرش انداخت. آهسته از تخت‌خوابش بلند شد و خودش را به سطح آب رساند. آب گرم و زلال بود و بوی خوبی می‌داد. ماهی اطرافش را نگاه کرد.

باید می‌رفت.

رفت و رفت تا به یک صخره رسید که موجود عجیبی روی آن نشسته بود. ماهی به یاد هیولای دریا افتاد.

ـ سلام. تو  دریایی؟  

لاک‌پشت پیر گوشه‌ی چشمانش را باز کرد.

ـ تو من رو نمی‌خوری؟

لاک‌پشت خندید.

ـ ته دریا یه‌عالمه رنگ‌های قشنگ روی آب ریخته. برق می‌زنه. دیدی؟

ـ اون‌ها رنگ نیستند، بچه‌جون. نورند.

ماهی تعجب کرد و گفت: «ولی سفید نیستند… اگه اونجا برم، حتماً پولک‌هام رنگی می‌شه. خیلی خوبه، مگه نه؟»

لاک‌پشت با غصه گفت: «نه.»